Напрыканцы кастрычніка выхаванка Чэрвеньскай спецыялізаванай дзіцяча-юнацкай школы алімпійскага рэзерву Вераніка Мастоўская стала пераможцай першынства Рэспублікі Беларусь па вольнай барацьбе сярод дзяўчат 1996-97 гадоў нараджэння ў вагавой катэгорыі 70 кілаграмаў. Па вяртанню з Пінска, дзе праходзілі спаборніцтвы, спартсменка і яе трэнер Валерый Баторшын далі інтэрв’ю «Раённаму весніку».
Вераніка МАСТОЎСКАЯ:
«КАБ ЗАЙМАЦЦА БАРАЦЬБОЙ, ДАВЯЛОСЯ КІНУЦЬ ТАНЦЫ…»
— Вераніка, якія ўражанні засталіся ад пераможных для цябе спаборніцтваў і што дапамагло стаць першай?
— Спаборніцтвы ў Пінску прайшлі на высокім узроўні. Перамогай я, канешне ж, абавязана сваім трэнерам, а таксама бацькам, якія мяне падтрымліваюць.
Думаю, што стаць першай дапамагло вялікае жаданне перамагчы ў фінале саперніцу, якой я раней увесь час прайгравала. Шчаслівая, што змагла адолець яе.
— Ты жывеш далекавата ад Чэрвеня, у вёсцы Барсукі. Цяжка дабірацца на трэніроўкі?
— Я ў Чэрвені вучуся ў школе, таму спецыяльна ездзіць на трэніроўкі не трэба. Выпраўляюся туды пасля ўрокаў. А потым ці добрыя людзі пазвозяць дахаты, ці на аўтобусе дабіраюся.
— Як і чаму ты вырашыла займацца вольнай барацьбой?
— Бацькі прывялі мяне ў спартыўную школу разам з малодшым братам, каб я загартоўвала свой вельмі ўжо мяккі характар (смяецца). Брат з-за праблем са зрокам не змог хадзіць на барацьбу, а я засталася. Напачатку яшчэ і танцамі займалася, але потым давялося выбіраць. Я выбрала барацьбу. Займаюся ёй ужо чацвёрты год. Трэніруюся штодня, акрамя нядзелі, па паўтары-дзве гадзіны.
— А дома ёсць умовы для трэніровак?
— А як жа (смяецца)! Дзякуючы тату, у мяне ёсць і штангі, і трэнажоры.
— Ці бывае, што плачаш, калі прайграеш, або нешта не атрымліваецца?
— Бывае. І даволі часта…
— Гэта тое, над чым яшчэ трэба працаваць?
— Так (смяецца).
Валерый БАТОРШЫН:
«ГЭТАЯ ПЕРАМОГА АДКРЫЛА НАМ ШЛЯХ ДА ЕЎРАПЕЙСКІХ І СУСВЕТНЫХ СПАБОРНІЦТВАЎ»
— Валерый Іванавіч, як ацэньваеце выступленне сваёй выхаванкі на першынстве Беларусі?
— Так атрымалася, што мы прыехалі ў Пінск за два дні да пачатку турніру. Чакаць — гэта даволі цяжка для згонкі вагі і псіхалагічнай падрыхтоўкі. Але ўдалося правільна сфарміраваць рэжым харчавання і адпачынку, таму да спаборніцтваў падышлі ў добрай форме.
У фінале Вераніка сустракалася з саперніцай, якой заўсёды прайгравала. Прычым, прайгравала з-за ўласных памылак. Гэтым разам яна выступіла беспамылкова і ўпэўнена перамагла на тушэ.
Тэхнічна Вераніка правяла фінальную схватку выдатна, з добрымі рухамі. Я заўважыў, што ў яе павысілася трываласць, якая раней была слабым бокам у падрыхтоўцы.
— А ўвогуле, разлічвалі на поспех?
— Пра гэта не думалі. Галоўнай задачай было ўмацаваць псіхалагічныя і валявыя якасці Веранікі.
— Перамога на першынстве Беларусі — салідны вынік…
— …Так! Дзякуючы гэтаму, нам цяпер адкрыўся шлях да еўрапейскіх і сусветных спаборніцтваў. Вераніцы засталося паспяхова выступіць на рэспубліканскіх Алімпійскіх днях моладзі наступнай вясной. Да гэтага плануем узяць удзел у двух-трох міжнародных турнірах за межамі Беларусі.
— Трэніровачныя нагрузкі цяпер павялічацца?
— Безумоўна. Зараз давядзецца трэніравацца ўдвая больш. Вераніка займаецца ў Чэрвені, але сёлета мы яе афіцыйна залічылі ў абласную Школу вышэйшага спартыўнага майстэрства, у групу, з якой я працую. Зрабілі гэта для таго, каб мець фінансаванне падчас выезду на зборы і спаборніцтвы.
— Якія якасці ўласцівыя Вераніцы як спартсмены і чалавеку?
— Адказнасць. Паважлівыя адносіны да трэнераў. Раней у Веранікі характар быў вельмі мяккім, цяпер з’яўляецца спартыўная злосць, без якой у барацьбе немагчыма. Яна свядома ахвяруе некаторымі «радасцямі жыцця», накшталт сядзення за камп’ютарам, дзеля высокіх дасягненняў у спорце. Да такіх выхаванцаў я заўсёды стаўлюся з душою і павагай.
Ігар АДАМОВІЧ
