Увазе нашых чытачоў новы верш пастаяннага чытача газеты Валерыя Захарава:
Я помню лес майго дзяцінства,
Святочна-светлы, важны ў цішыні –
Там птушкі з дрэвамі рабілі пірства
Пад колеры вясёлкавай зямлі.
Я помню лес майго маленства –
Узнёсла-стромкі быў у вышыні,
Ад парастка да ўпэўненага дрэўца,
Узнёсшы к воблакам свае рады.
І прыбаўляўся год нябачна,
Як кольцы, моўчкі ў жыцці:
То дзейсна і напорыста, то марна,
Бы новыя пасадкі без вады,
Я помню лес майго юнацтва –
Якімі рознымі былі ў вятры!
То забіралі з холадам знянацку,
То сагравалі ў хвалях цеплыні.
Я бачу лес майго сталення…
Мы каранямі разам да зямлі
Прыкуты словам боскага малення,
Уросшы ў дзень,
прыбаўлены ў жыцц
сакавік, 2020
