У гэтай вёсцы я жыву амаль паўстагоддзя. Тут нямала цікавых, сціплых, дружалюбных, працавітых людзей. Праўда, калісьці ў вёсцы было каля двухсот падворкаў і каля пяцісот жыхароў. Цяпер, на жаль, колькасць і жыхароў, і падворкаў зменшылася ўтрая. Таму вельмі сумна становіцца ад думкі пра будучыню нашай некалі шумлівай, гаманлівай вёсачкі. Але ж жыццё яшчэ цепліцца тут, хаця ў ёй жывуць пенсіянеры. Яны па меры магчымасці працуюць на сваіх сядзібах, трымаюць няхітрую гаспадарку. Пра адну такую працавітую сям»ю і хачу расказаць.
Гэта — Міхаіл Антонавіч і Валянціна Барысаўна Няхай. Іх падворак прываблівае кожнага сваей акуратнасцю, чысціней, дагледжанасцю, разнастайнасцю раслін і кветак. На ўчастку апроч караняплодаў, гуркоў, таматаў, перцаў вырошчваюць і экзатычныя расліны. Мяне, напрыклад, здзівіў сёлета двухмятровы часнок са сцяблом таўшчынёй у дрэўца і галоўкамі з добры мужчынскі кулак. Таксама радуюць вока розныя гатункі капусты, у тым ліку дэкаратыўнай, якая ўпрыгожвае ўчастак рознакаляровымі кветкамі. У гэтым чароўным царстве завіхаюцца працавітыя рукі Валянціны Барысаўны.
А ў Міхаіла Антонавіта ёсць свая прыхільнасць — пчалярства. У яго некалькі вулляў з пчоламі, якія ён старанна даглядае. І калі жыхары вескі звяртаюцца з просьбай набыць яго натуральны духмяны мед, ніколі не адмаўляе. Апроч гэтага ён займаецца яшчэ адной вельмі неабходнай для сваіх аднавяскоўцаў справай. Пасля выхаду на пенсію Міхаіл Антонавіч змайстраваў млын. І цяпер амаль усе яго аднавяскоўцы карыстаюцца паслугай — памолам зерня. Звяртаюцца і з навакольных вёсак. Прыемна бывае назіраць, як каля іх падворка стаяць павозкі з мяхамі духмянай мукі.
Хочацца пажадаць маім працавітым аднавяскоўцам — сям»і Няхай, каб іх руплівыя рукі не ведалі стомы, радавалі сваёй працай суседзяў, дзяцей, унукаў. Здароўя ім, даўгалецця, бадзёрасці яшчэ на доўгія гады!
Рэгіна ШАЛУПЕНКА,
в.Рэчкі
