Раіса ВЕРАЦІЛА, в.Жураўкавічы
* * *
Ляціць жыццё.
Здаецца, што нядаўна
Рухавы быў, вясёлы,
малады,
Трапляў усюды,
увіхаўся спраўна…
А час адлічваў і складаў гады.
І сам не верыш —
больш за шэсць дзясяткаў…
Не хочацца ў люстэрка
заглядаць.
Было ў жыцці не проста і не гладка:
Калі было на «два»,
калі — на «пяць».
Здаецца, каб цяпер пачаць спачатку,
Хаця каб з маладосці —
ды наноў.
Расклаў бы ўсё, як трэба,
па парадку:
Вучобу, працу,
можа, і любоў…
Не шкадаваў бы,
што пражыў няшчасна,
Што не збылося шмат
задумак, мар.
Чаму цяпер становіцца
так ясна,
Што свайго лёсу
ты сапраўдны ўладар?..
Уладзімір ПЕЦЮКЕВІЧ, в.Красны Дар
* * *
Ой, не чаруй, ой, не чаруй, краса-дзяўчына,
Бяздонна-чорнымі,
агністымі вачыма!
Не спакушай, не спакушай мяне ты гэтак —
Гатоў ад позірку твайго
на край Сусвету!
Ой, не чаруй, ой, не чаруй, краса-дзяўчына,
Бяздонна-чорнымі,
агністымі вачыма!
Любой парой — у дождж,
у снег, у спёку-сцюжу —
Гатоў табе з сузор’я Льва прынесці ружаў.
Але бяздоннасці вачэй тваіх баюся,
А як сарвуся ў вір круты і захлынуся!
Ой, не чаруй, ой,
не чаруй, краса-дзяўчына,
Бяздонна-чорнымі,
агністымі вачыма!
Калі не хочаш на зямлі,
то я душою
Гатоў на Марсе рай стварыць для нас з табою.
Але агністасці вачэй тваіх баюся,
А як згару я ў іх, бы знічка, адыскруся!
Ой, не чаруй, ой, не чаруй, краса-дзяўчына,
Бяздонна-чорнымі, агністымі вачыма!
Полина ИВЧИК, уроженка д.Межница
* * *
Дождь шел всю ночь,
весь день, неделю,
Поило небо землю всласть.
Но вдруг снежинки
полетели,
И чудо-сказка началась.
Снег падал и мгновенно таял,
Но неустанно падал вновь.
Земля тихонько остывает,
Отдав ему свою любовь.
А он, весь белый,
безмятежный,
Ее целует горячо
И укрывает пледом нежно.
Теплей… Еще… еще… еще…
И вот следы дождя укрыты,
Вокруг лишь чистый
белый снег.
Его как будто кто-то
сыплет,
Чтоб скрыть осенний
поздний грех.
Когда уже не может осень
Надеть свой
праздничный наряд.
Листву, цветы
на землю сбросив,
Ждет обнаженной снегопад.
