Раіса ВЕРАЦІЛА,
жыхарка в.Жураўкавічы:
— Вядома, мяне ўразіла гэтая бесчалавечнасць! Думаю, што ўсіх беларусаў, ды і не толькі беларусаў — таксама. Той выбуховай хваляй ударыла прама ў сэрца! Жахліва і страшна… Вясна, сонца, пара кахання… Маладыя людзі, студэнты… І жыццё абарвалася… Я сядзела, глядзела на тыя кадры і плакала. За што?! За што такое пакаранне?! У мірны час у мірнай краіне гінуць мірныя людзі… Не дай Бог такія боль і роспач зведаць нікому! Мы адразу ж пачалі тэлефанаваць родзічам у Мінск. Дзякуй Богу, усе жывыя. А колькі сем’яў у той вечар не дачакаліся блізкіх — з працы, з вучобы… Я не аднойчы была на станцыі «Кастрычніцкай». І падумаць нават не магла, што такое можа здарыцца!.. Гэтымі днямі хаваюць загінуўшых. Смутак на душы. Думаю, нават Бог плача па іх дажджом… Чаму павінны вось так нечакана, недарэчна сыходзіць у вечнасць людзі, асабліва маладыя?! Калі глядзіш на чырвоныя гваздзікі і ружы, якія нясуць да месца трагедыі, сэрца крывёю абліваецца…
Наталля СЦЯЖКО, намеснік старшыні камісіі па справах непаўналетніх райвыканкама, г.Чэрвень:
— Першае, што я адчула пасля паведамлення аб выбуху, — гэта трывогу і страх, бо дачка — студэнтка, жыве ў Мінску. Адразу пачала яе шукаць па тэлефоне, каб даведацца, як яна, дзе знаходзіцца. Дачка запэўніла, што ўсё ў парадку, яна дома. Затым мы абзванілі ўсіх родзічаў. А пасля да позняга вечара глядзелі ўсе выпускі навінаў. Хацелася ведаць, колькі пацярпелых, у якім стане яны знаходзяцца, якія наступствы выбуху, што робіцца па пошуку вінаватых у гэтай трагедыі. Суперажывала пацярпелым уся мая сям’я, усе родзічы! Бо немагчыма застацца абыякавым у такой сітуацыі… Уразіла, што не было панікі, беганіны ў першыя ж хвіліны пасля здарэння. Людзі дапамагалі адно аднаму. Пажарныя разлікі, медыцынскія брыгады дзейнічалі згуртавана, зладжана. Не разумею, каму наша мірнае жыццё не дае спакою?! Беларусы — добразычлівыя, адкрытыя людзі, якія нікому не жадаюць зла. І хочацца, каб гэтак жа адносіліся і да нас…
Галина ВОРНИК,
учительница:
— У меня все родственники в Минске: и дети, и сёстры, и брат, двоюродных много, так я, пока до них дозванивалась в тот вечер — поседела, честное слово… Узнала, что у всех всё нормально — всё равно как расплакалась… А в школе у нас в Лядах была траурная линейка и митинг, минута молчания. В день траура дети с «продлёнки», второй, третий класс, написали записки. Там были простые, детские слова и мысли: «Очень жалко людей», «Преступников надо посадить в тюрьму», «Ненавижу тех, кто взорвал метро». Потом мы с детьми ещё сочинили стихотворение о том, что бандиты посыпали пеплом души многих людей, кого коснулся взрыв в метро. Мои ученики хоть и маленькие, но знают, что у Беларуси есть договор с Россией, чтобы помогать друг другу. И меня поразило, честно говоря, то, что когда врачи из Москвы приехали помогать нашим врачам, мне об этом сказали дети, мол, вот, действительно, как и сказано в договоре.
Виталий БАБИЦКИЙ, офицер:
— С тех пор, как Беларусь стала независимой, мы ни разу не участвовали ни в каких военных конфликтах. Поэтому если теракты, например, в Москве ещё можно как-то объяснить недоброжелательностью тех, кто ведёт военные действия, то у нас… Когда раньше мы с семьёй или друзьями узнавали о теракте, взрывах в других странах, в Москве — всегда говорили между собой, мол, хорошо, что в Беларуси такого нет. Часто и те, кто ехал на жительство к нам, объясняли это тем, что у нас тихо, спокойно, никто не трогает. А теперь такое… Все мои родные в ужасе. Лично я надеюсь, что это произошло один раз и больше не повторится. На работе коллеги усилили бдительность. Если бы я жил в Минске, то, возможно, пошёл бы сдавать кровь. Тем более, что и двое червенских молодых людей, я знаю, пострадали.
Галина Ванагель, старший билетный кассир:
Мы все скорбим по погибшим, осуждаем тех, кто совершил теракт. Любые разногласия должны решаться посредством диалога, а не боевых действий.Теракт могли совершить только нелюди. Но даже найдя и наказав их, вряд ли испытаешь чувство облегчения: потерянные жизни не вернуть.
Хотелось бы помочь пострадавшим, семьям погибших, но, к сожалению, пока не знаю — как это можно сделать.
Ольга Сечко, специалист по социальной работе:
Первая реакция, когда узнала о теракте в Минске, — шок. Эту новость я восприняла близко к сердцу. Люди, совершившие теракт, — варвары.
Зайдя в социальную сеть, я поняла, что трагедия не оставила равнодушным никого. Семьям погибших, пострадавшим соболезнуют не только жители Беларуси, но и соседних стран — России, Украины. Они вместе с нами переносят эту боль.tc «на ЧерноБыльской АЭС к динамичному развитию пострадавших районов\» «tc «линия\»»
Мітрапаліт Слуцкі Філарэт, Патрыяршы Экзарх усяе Беларусі:
«Малюся аб упакаенні забітых, прашу Божай параненым веру, што Гасподзь падасць сілы родным пацярпелых нам, каб у духоўным трызненні малітве дапамагчы тым, хто апынуўся бядзе».
Міністр аховы здароўя Беларусі Васіль Жарко:
«Усё неабходнае лячэбных установах ёсць у поўным — лекавыя сродкі, медтэхніка, працуе персанал, аказвае дапамогу прафесарска-выкладчыцкі склад медыцынскага ўніверсітэта, Беларускай медыцынскай акадэміі паслядыпломнай адукацыі».
Дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Мікалай Самасейка:
«Той, хто хацеў дэстабілізаваць абстаноўку, пасеяць хаос недавер да ўлады, глыбока памыліўся, таму што дрэнна ведае Беларусь. Абавязак усіх беларусаў з’яднацца адказаць на кінуты выклік».
Прызёр Алімпійскіх гульняў у Пекіне 2008 года Вадзім Дзевятоўскі:
«Так хочацца, каб нас аб’ядноўвалі радасныя падзеі, напрыклад, перамогі алімпійцаў. Але гэта бяда зробіць нас мацнейшымі, мы аб’яднаемся і пераадолеем усе цяжкасці».
Намеснік гендырэктара Навукова-практычнага цэнтра НАН Беларусі Кадыраў:
«Я лічу, усім трэба навучыцца быць больш пільнымі, даражыць тым, што нас ёсць, не даць разбурыць той парадак, спакой, якія нас былі, згуртавацца, каб разам даць адпор любому экстрэмізму».
