Прысвяцілі вечарыну, якая адбылася напрыканцы мінулага года ў літаратурна-паэтычным клубе “Ветразь”. Мерапрыемства падрыхтавалі загадчыца аддзела бібліятэчнага маркетынгу Галіна Ніціеўская і бібліятэкар Алена Адамовіч.
На вечарыне адбылася прэзентацыя кнігі Уладзіміра Георгіевіча “Рака майго жыцця”. У кнігу ўвайшлі матэрыялы, якія раней друкаваліся ў рэспубліканскіх перыядычных выданнях, а таксама на старонках раённай газеты. Яны карпатліва збіраліся і сістэматызаваліся аўтарам на працягу многіх гадоў, вывяраліся ў навуковых гістарычных выданнях. У кнізе прыводзяцца вытрымкі з твораў краязнаўцаў Аляксандра Ельскага і Паўла Шпілеўскага. Чытачы маюць магчымасць са старонак кнігі пазнаёміцца з гісторыяй роду Дарагужоў, друкуюцца здымкі, зробленыя ў розныя гады. Уладзімір Георгіевіч — выхадзец з шляхецкага роду Забельскіх, які меў назву “Тшаска”(Trzaska). Ён ўзнік у ХІІІ стагоддзі ў Польшчы, а да нас прыйшоў у ХV стагоддзі. Забельскія – шляхта вайсковага саслоўя, якая ў Вялікім княстве Літоўскім складала больш за 10 адсоткаў (працэнтаў) насельніцтва.
Цікава пазнаёміцца і з успамінамі дзяцінства аўтара. Ён прыгадвае, як малым хлапчуком разам з маці хадзіў на раку Ігуменку і бачыў, як яе спрамлялі. А рака ў той час (гэта канец 1940-х — пачатак 1950-х гадоў) была глыбокай і былі крыніцы з чыстай і гаючай вадой. Стаўшы дарослым, даведаўся, што там працавалі зняволеныя пад наглядам байцоў НКУС.
У кнізе ёсць звесткі пра рачулку, што выцякае з возера Дзікае і нясе ваду ў раку Ігуменку. Прыток яе знаходзіцца ля вёскі Шалашы.
Змястоўныя матэрыялы прыводзяцца Уладзімірам Георгіевічам пра гісторыю роднага горада. Грунтоўна ён апісаў падзеі Першай сусветнай вайны і лёс сваіх землякоў, якія выбраў з навуковых прац і ўспамінаў сведкаў. Яго памяць захавала падзеі лютага 1942 года, калі ва ўрочышчы Глінішча былі расстраляны 2000 яўрэяў, сярод іх былі аднакласнікі, з якімі Уладзімір Дарагуж вучыўся ў першым класе. Ён не мог раўнадушна глядзець, як разбураўся касцёл Святога Антонія і палац Слатвінскіх у Раванічах, а гэта — адно з месцаў яго малой Радзімы: у Раваніцкай школе яго маці працавала настаўніцай, а бацька быў дырэктарам. Хваляваў яго і лёс гісторыка-культурных каштоўнасцей – курганоў. З гэтым пытаннем звяртаўся ў Таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры, прасіў узяць іх на ўлік і ахоўваць.
Шмат здымкаў было зроблена аўтарам у 80-я гады мінулага стагоддзя. Фатаграфаваў усё: архітэктурныя помнікі, паркі, гарадзішчы, курганы. Не пакідаў без увагі сельскія гаспадаркі, прамысловыя прадпрыемствы, установы адукацыі, культуры, медыцыны, гандлю. Яго каштоўныя матэрыялы – добрая творчая спадчына аб падзеях культурнага і грамадскага жыцця будучым пакаленням. Ён аўтар кніг “Курапаты Чэрвеньшчыны”, “Каменьчыкі ў агарод”, яго творы змешчаны ў першым і другім выпусках зборніка “Мая Ігуменшчына”.
Уладзімір Георгіевіч Дарагуж на працягу 30-ці гадоў быў старшынёй літаратурна-паэтычнага клуба ”Ветразь”.
Успамінамі пра Уладзіміра Георгіевіча Дарагужа — рупліўцу-асветніка, краязнаўца, чалавека інтэлігентнага, з энцыклапедычнымі ведамі, няўрымслівага, актыўнага, прагнага да ўсяго новага, што адбываецца ў свеце, адданага сваёй радзіме, які любіў родную мову і культурную спадчыну, дзяліліся ўдзельнікі літаратурна-паэтычнага клуба “Ветразь”: Уладзімір Адамовіч, Анатоль Турбал, Яўген Несцяровіч, Аляксандр Капанец, Яўгенія Клаўсуць, Зоя Сушкевіч, Соф’я Гурына.
Алена ШУЛЬГА, бібліёграф Чэрвеньскай цэнтральнай раённай бібліятэкі
Фота Святланы Ждановіч