Аляксей ГУРАНЧЫК — з Чэрвеня. Хутчэй за ўсіх пазнаюць яго на гэтым фота былыя вучні чацвёртай школы, бо менавіта там Лёша вучыўся. Потым паступіў у Беларуска-расійскі ўніверсітэт, каб стаць інжынерам інфармацыйных тэхналогій. Скончыў 4 курсы і пайшоў у войска. Пасля таго, як адслужыць, будзе давучвацца яшчэ два гады завочна, каб атрымаць вышэйшую адукацыю і прэстыжную прафесію.
Аляксею 23 гады. У войска ён ішоў упэўнена: у школе займаўся спортам, захапляўся футболам, хлопец фізічна моцны, можа за сябе пастаяць і нічога не баіцца. Служыць у Печах у вучэбным цэнтры. Вайсковая спецыяльнасць — механік-вадзіцель шматпрофільнага цягача лёгкага браніравання.
А яшчэ ён ужо паўгода намеснік камандзіра ўзвода. З падначаленымі Аляксей патрабавальны. «У войску дысцыпліна — гэта галоўнае, без яе нічога не будзе, — упэўнены Лёша. — Ёсць, вядома, людзі, з якімі цяжка працаваць. Але іх лёгка выправіць — напрыклад, паставіць у нарад. Многіх гэта выпраўляе, хоць бы на час службы. Армія прымушае задумацца пра жыццё, прызвычайвае да рэжыму, выканання пастаўленых задач. Разумееш, што важныя справы на першым месцы, а ўжо потым адпачынак і забавы». Для Аляксея ГУРАНЧЫКА вольны час у арміі — гэта пачытаць кніжку, схадзіць на турнікі і паглядзець тэлевізар.
Лёша адслужыў год і зараз у адпачынку. «Канешне, у арміі ўспамінаешь дом, сям’ю. Дома ў мяне мама, Ала Іосіфаўна, бацька, Уладзімір Міхайлавіч, і сястра Юля. Наведаю падчас адпачынку і бабулю з дзядулем. Мама, вядома, стараецца нагатаваць усякіх прысмакаў. Але на самой справе любая ежа, якую яна гатуе — усё гэта самае смачнае!»
З нецярпеннем чакалі Лёшынага водпуску яго лепшыя сябры — Слава МЕЗІН і Вова МАНУЛІК. Адпускнік паспявае і дапамагчы бацькам, і адпачыць з сябрамі. Вечарам ходзяць гуляць, а калі пацяплее, збіраюцца разам з’ездзіць на рыбалку. Лёша чалавек вясёлы, любіць пажартаваць. Так што адпачынак праходзіць пазітыўна!
Наталья КАРАЛЬКЕВІЧ. Фота аўтара