Святлана АНОШКА, псіхолаг Чэрвеньскага тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва:
— Па адукацыі я — педагог-псіхолаг, заканчвала педагагічны ўніверсітэт.
У якасці псіхолага аддзялення сацыяльнай адаптацыі і рэабілітацыі Цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва працую чацвёрты год. Мы займаемся аказаннем псіхалагічнай дапамогі людзям, якія апынуліся ў складанай жыццёвай сітуацыі. Гэта розныя катэгорыі, якія, магчыма, не ахоплены працай псіхолагаў сістэмы адукацыі. Працуем з бацькамі з нядобранадзейных сем’яў, з выпускнікамі інтэрнатных устаноў… А пошніх я як псіхолаг кансультую па пытаннях уладкавання жыцця, спрабую данесці вядомыя ісціны… Яшчэ працуем з асобамі, якія вярнуліся з месцаў пазбаўлення волі, з пенсіянерамі, інвалідамі, ахвярамі гандлю людзьмі, з людзьмі з суіцыдальнымі схільнасцямі. Дзякуй Богу, у нас такіх няшмат… Іншы раз даводзіцца наведваць адзінокіх. Часта ездзім па нядобранадзейных сем’ях. Нашу службу ведаюць у раёне. І людзі самі ідуць да нас. Мо, нават не ўсведамляючы, што звяртаюцца па псіхалагічную дапамогу.
Таксама займаемся прафілактычнай і асветніцкай працай. Выпускаем буклеты, іншую друкаваную інфармацыйную прадукцыю. Штомесяц выступаем на раённым радыё, маем цесную сувязь з работнікамі аддзела ЗАГС, дзе даем наведвальнікам у выпадку неабходнасці кансультацыі і раздаем друкаваную прадукцыю. У цэнтры нашай увагі — гендэрныя праграмы, дэмаграфія, суіцыды, гандаль людзьмі, СНІД, наркаманія, курэнне, алкагалізм. Праводзім прафарыентацыйную працу як з дзецьмі, так і з асобамі, якія вярнуліся з месцаў пазбаўлення волі. Удзельнічаем у мерапрыемствах, на якія запрашаюць бібліятэкары, а таксама ў пасяджэннях нашага клуба для сталых людзей «Субяседнік», аказваем яго сябрам пасільную дапамогу.
Наогул, работы ў нас шмат, і праца з людзьмі даволі цяжкая. І ўсё ж ад яе, сваёй прафесіі, я атрымліваю задавальненне. Гэта калі маеш стасункі з чалавекам і бачыш, што ён імі задаволены. Калі выступаеш перад вялікай аўдыторыяй з лекцыяй і бачыш рэакцыю ў адказ, удзячныя позіркі. Станоўчая рэакцыя — гэта вельмі прыемна. Як і ўсведамленне таго, што ні разу не было рэакцыі непрымання.
На мой погляд, псіхолаг, перш за ўсё, павінен мець такт, вытрымку, уменне арганізаваць стасункі з людзьмі і правільна будаваць дыялог, зыходзячы з таго, з кім канкрэтна ты размаўляеш. Трэба зыходзіць з першапачатковага пасылу, што ўсе людзі — добрыя. І толькі пасля разглядаць якіясьці негатыўныя рысы характару.
Па-другое, псіхолаг павінен быць талерантным, гэта значыць — прымаць людзей такімі, якія яны ёсць, з рознымі пазіцыямі, без асуджэння, без крытыкі. А гэта вельмі складана. І яшчэ — у псіхолагу абавязкова павінны прысутнічаць чалавекалюбства, міласэрнасць, гуманнасць… Таксама як і душэўная дабрыня, імкненне дапамагчы чалавеку… Ніякай чэрствасці тут быць не можа!
Што тычыцца гонару за сваю прафесію… Гэта, мабыць, калі ўсведамляеш, што ёсць хаця б і невялікая колькасць людзей, якім ты змог дапамагчы. Якія могуць сказаць «дзякуй» за тое, што на іх звярнулі ўвагу, удзялілі час… Калі чалавек не ўслых, а ў душы падзякаваў — гэта самае каштоўнае ў нашай прафесіі. І дзеля гэтага варта працаваць…
Занатавала Святлана АДАМОВІЧ.
Фота аўтара
