Адлятае лета з родных берагоў,
За нязнаным светам будзе сніць сяброў.
Лецейка-вясёлка, жураўліны клін,
Залатое пёрка нам
на шчасце скінь!
Сумны вырай у далёкі край
Гоніць восень, лецейка, бывай!
Будзеш сэрцу сніцца
сцежачкай лясной,
Спелаю сунічкай, спеўнай цішынёй.
Не забудзем ласкі зорнага святла,
Красачкі купальскай, што ў бары цвіла.
Сумны вырай у далёкі край
Гоніць восень, лецейка, бывай!
Радасці-пацехі столькі ў нас было,
Як на конях верхам мчалі за сяло.
Вараных купалі ў вадзе рачной,
Плёскаліся самі
ў плыні люстраной.
Сумны вырай у далёкі край
Гоніць восень, лецейка, бывай!
РУСАЛКА
Сняцца родныя сінія далі,
Сняцца цёплыя рукі твае,
Што калісьці мяне абдымалі
І гублялі ў траве-мураве.
Наўздагон за імклівай смуглянкай
Бег я ветрам да светлай вады.
Ты нябесна-крылатай русалкай
Снішся-мроішся мне праз гады.
Год за годам імкне — не стрымаць,
Даганяю цябе — не дагнаць.
Сумна стукае сэрца штодня:
Не мая, не мая, не мая!
З крутабокага берага смела
Мы кідаліся ў хвалі з табой.
Ты плыла — нібы чайка ляцела
Пад вясёлкай пары маладой.
Ты плыла, напявала: «Мой мілы,
Больш не будзе
ўжо гэткага дня!»
Таямнічай усмешкай свяціла:
«Дагані — і навек я твая!»
Год за годам імкне —
не стрымаць,
Даганяю цябе — не дагнаць.
Сумна стукае сэрца штодня:
Не мая, не мая, не мая!
ДАЖЫНКІ
Зжалі жнейкі поле,
зжалі-зваявалі,
Навілі вяночкаў, песні заспявалі.
І снапок апошні хату асвячае,
Гаспадар да жнеек
слова прамаўляе:
— Дзякуй, жнеечкі-жанкі
дарагія!
Вашы серпікі-сярпы — залатыя.
Падымаю чарку мёду
ў добры час,
Жнейкі мілыя, за вас!
Што вы нарабілі
ўмелымі рукамі?
Свет заваражылі
шчодрымі дарамі.
Будзем мы з духмяным
хлебам-караваем,
Будуць песні нашы
плыць да небакраю.
— Дзякуй, жнеечкі-жанкі
дарагія!
Вашы серпікі-сярпы — залатыя.
Падымаю чарку мёду
ў добры час,
Жнейкі мілыя, за вас!
Уладзімір ПЕЦЮКЕВІЧ, в.Красны Дар
