Мацвею Мірановічу – усяго трынаццаць. А ён ужо – лепшы нападаючы першынства Мінска па футболу.
Гэтая гісторыя крыху падобная на казку пра тое, як просты вясковы хлопчык са Старога Пруда скарыў спачатку Чэрвень, а потым і Салігорск. Хаця, калі разабрацца, казку Мацвей стварыў сам пры падтрымцы настаўнікаў і бацькоў, якія разгледзелі яго прыродны талент і дапамаглі раскрыцца.
– Сын з ранняга дзяцінства, гадоў, мо, з чатырох пачаў забаўляцца з мячыкам, – прыгадвае маці юнага футбаліста Вольга Сяргееўна. – У пятым класе яго здольнасці да футбола заўважыў школьны настаўнік фізкультуры Аляксандр Сяргеевіч Няхай. Ён вельмі настойліва раіў нам адправіць Мацвея вучыцца ў спартыўную школу. Урэшце мы зрабілі сыну пашпарт, аформілі ўсе неабходныя дакументы, і з дзесяці гадоў ён пачаў некалькі разоў на тыдзень ездзіць у Чэрвень.
Уявіце сабе: малы ў любое надвор’еадзін на маршрутцы дабіраўся да райцэнтра. А маршрутка ж – бярэзінская, высаджвала на прыпынку ў Натальеўску, і адтуль Мацвей пешкі паўгадзіны дабіраўся да спартшколы. Ведаю, што цяжка было, але ён не прапускаў ніводнай трэніроўкі…
Сёлетні сезон Мацвей Мірановіч пачынаў у камандзе Чэрвеньскай СДЮШАР U-14 з футбалістамі, старэйшымі за яго на год. У чатырох матчах першынства Мінскай вобласці забіў сем мячоў.
Шанц узняцца на ўзровень вышэй выпаў у маі падчас фінальнага турніру спартакіяды ДЮСШ і СДЮШАР Мінскай вобласці. З гаспадарамі спаборніцтваў, футбалістамі ДЮСШ ФК «Шахцёр» (Салігорск), выхаванцы трэнера Дзяніса Трапашкі згулялі ўнічыю – 3:3. Усе тры мячы ў чэрвеньцаў забіў Мацвей. Менавіта пасля гэтай гульні на хлопца звярнулі ўвагу мясцовыя спецыялісты. Так Мацвей, паспяхова прайшоўшы пяцідзённую стажыроўку ў Салігорску, неўзабаве стаў навучэнцам футбольнай Акадэміі «Шахцёра».
Трапіўшы ў састаў каманды U-13, якая выступала сёлета ў вышэйшай лізе першынства Мінска, ён практычна адразу пачаў забіваць. У гульні з ДЮСШ-2 Барысава Мацвей аформіў хет-трык, яшчэ ў чатырох сустрэчах адзначыўся дублямі, а ўсяго ў чатырнаццаці матчах накалаціў шаснаццаць мячоў. Таму па выніках першынства наш зямляк цалкам заслужана быў прызнаны яго лепшым нападаючым і атрымаў ганаровы кубак.
Сённяшняе жыццё хлопца ў Салігорску праходзіць па строгаму распарадку дня.
– Пад’ём – у 6.30, снедаем, ідзём на заняткі ў школу, пасля іх – гадзіна-дзве вольнага часу, затым – дзве гадзіны трэніроўкі, потым робім урокі і ў 21.45 – адбой, – распавядае Мацвей, чый кумір – Раналду, а любімая каманда – мадрыдскі «Рэал». – Дахаты асабліва ездзіць не выпадае, таму крыху сумую па родных. А ўвогуле – усё ў парадку. Да новай абстаноўкі прызвычаіўся хутка, бо загадзя рыхтаваўся. З хлопцамі стасункі добрыя, мы ўсе тут сябруем.
– Калі я ўпершыню ўбачыў Мацвея, адразу звярнуў увагу на тое, што ў яго ёсць усе даныя для цэнтральнага нападаючага: моцны, рослы, хуткі, – гаворыць першы трэнер Дзяніс Трапашка. – Плюс – жаданне трэніравацца штодня, нават двойчы на дзень, спартыўная злосць, імкненне заўсёды выйграваць барацьбу ў сапернікаў. Гэта вельмі каштоўныя якасці для таго, каб стаць добрым футбалістам.
І цяпер, калі Мацвей у Салігорску, мы ўвесь час на сувязі. Дапамагаю парадамі і цешуся тым, што ён заўжды да іх прыслухоўваецца і стараецца выконваць. Прыемна, што выхаванец Чэрвеньскай СДЮШАР трапіў у футбольную Акадэмію «Шахцёра». Жадаю ўдачы і шчыра веру: усё ў яго атрымаецца. Галоўнае – рухацца наперад і не зазнавацца. А Мацвей не з такіх: поспехі не кружаць яму галаву. Ён разумее, што гэта толькі пачатак доўгага шляху да футбольных вяршынь, на якім трэба шмат і сур’ёзна працаваць.
Ігар АДАМОВІЧ
