Прыгожы край – вачэй не адарваць, бясконцым крымскім берагам дзіўлюся, але даводзіцца і тут мне сумаваць па роднаму куточку Беларусі.
Тут многа сонца, радасці, цяпла,
Якім, бадай, удоваль наталюся,
Але якой бы радасць ні была, —
Мая душа баліць па Беларусі.
Як успамін найлепшага ў жыцці,
Уражаннямі, пэўна, падзялюся.
Пакой начэй і цішыню знайсці
Змагу ў сваёй роднай Беларусі.
Я сонца крымскага ў жменю захвачу,
На развітанне ў моры спаласнуся,
І птушкаю дадому палячу,
Да сэрца мілай, любай Беларусі.
Мне будзе доўга сніца гэты край,
Але, паверце, я не памылюся,
Сказаўшы: ёсць на свеце рай –
То у маёй цудоўнай Беларусі.