Ляціць жыццё. Здаецца, што нядаўна Рухавы быў, вясёлы, малады, Трапляў усюды, увіхаўся спраўна… А час адлічваў і складаў гады.
І сам не верыш — больш за шэсць дзесяткаў…
Не хочацца ў люстэрка заглядаць.
Было ў жыцці не проста і не гладка:
Калі было на «два», калі — на «пяць».
Здаеца, каб цяпер пачаць спачатку,
Хаця каб з маладосці — ды наноў.
Расклаў бы ўсё, як трэба, па парадку:
Вучобу, працу, можа, і любоў…
Не шкадаваў бы, што пражыў няшчасна,
Што не збылося шмат задумак, мар.
Чаму цяпер становіцца так ясна,
Што свайго лёсу ты сапраўдны ўладар?..
Фота Таццяны МАРЦЬЯНАВАЙ
