Прыгажосць майго роднага краю ўпілася ў сэрца да болю. Ціхі пошапт бярозак вітаю і жытнёвага поля раздолле.
Вузкай сцежкай прайдуся пад вечар,
Дзе валошкі растуць, медуніцы.
Дзе агорне жаночыя плечы
Небасхілу начная спадніца.
Астывае зямелька ад спёкі
І люляе вясковую стому.
Вабіць зорны Сусвет сінявокі,
Да канца не вядомы нікому.
Аддам думкі свае і надзеі
У прасцяг лугавы, каляровы.
Хай рамонкавай белай завеяй
Ападуць вершаваныя словы.
Фота Таццяны Марцьянавай