Па дарозе сустракаю знаёмую – сацыяльнага работніка Святлану Казіміраўну Гурскую. Пра яе неаднойчы пісалі ў раённай газеце, бо была жанчына пераможцам працоўнага спаборніцтва ў раёне сярод сацыяльных работнікаў, яе фота размяшчалася на раённай Дошцы гонару.
У гэтай сферы працуе ўжо 15 гадоў. І кожны раз вяскоўцы выказваюць ў адрас жанчыны толькі добрыя словы. Захапляецца яна стварэннем лялек. Па адукацыі — повар. І не толькі гатаваць умее выдатна, яшчэ і кандытар добры: смачныя і прыгожыя торты ў яе атрымліваюцца.
— Я таксама мясцовая, — распавядае Святлана Казіміраўна, — і муж мой Віктар з гэтай вёскі. Аднакласнікамі былі. І ў вучылішча паступалі разам. Зараз муж працуе ў раённым аддзеле па надзвычайных сітуацыях. У нас падрастае сын Ілля, перайшоў у 9 клас, мы жывём з мамай Віктара – Аляксандрай Мікалаеўнай у яе хаце. Жывём дружна.
А вёску нашу памятаю яшчэ кіпучай. Школа была, клуб, некаторы час я ў ім працавала загадчыкам. Потым моладзь раз’ехалася, і клуб зачынілі…
На вуліцы сфатаграфавала Карыначку Верамейчык – самую маленькую жыхарку вёскі Вмнаградаўка. У жніўні ёй споўніцца 2 гады.
На лавачцы пад дрэвам судачылі жанчыны — чакалі аўталаўку. Адна з іх — Валянціна Іосіфаўна Чэховіч — згадзілася расказаць пра сябе:
— Я з 1949 года. Бацька, Іосіф Карпавіч Ветушка ваяваў, шмат у яго ўзнагарод. З вайны вярнуўся толькі ў 1947 годзе і пражыў 90 гадоў. У сям’і нас было пяцёра: два браты і тры сястры. Усе былі працавітыя, заўсёды дапамагалі бацькам і ў гаспадарцы працавалі. Як школу скончыла, паступіла ў медыцынскае вучылішча, якое ў той час знаходзілася ў Чэрвені на базе СШ №3. 50 гадоў шчыравала ў Мінску медсястрой. Працавала і ў наркалагічным аддзяленні, у судова-медыцынскай экспертызе. Цяпер ужо год як не працую. Вярнулася на радзіму. Адна дачка ў нас з мужам, унучка ёсць — заканчвае інстытут.
Да размовы далучаецца Святлана Аляксандраўна Козел, таксама мясцовая.
— Як нарадзілася ў 1970 годзе, так і жыву увесь час у нашай весцы. Школу мясцовую скончыла, замуж выйшла, працую тут: спачатку на ферме, потым паштальенам, цяпер вось у Раванічах на “Вінфлоры”. А муж – у лясгасе. Дзеці ў нас дарослыя: два сыны, жанатыя, жывуць у Мінску, адзін унучак ёсць пакуль, яму 5 гадкоў.
У Вінаградаўцы сустрэла яшчэ аднаго знаёмага Анатоля Аляксандравіча Путрыка (на здымку). Да нядаўняга часу ён быў жыхаром Чэрвеня.
— Як тут апынуўся? — пытаюся.
— Пайшлі з жонкай Нінай Мікалаеўнай на пенсію, пяць гадоў таму перабраліся сюды, — расказвае. — Жончына сястра жыве ў Вінаградаўцы. Ну і мы пабудавалі дом непадалёк. Карову трымаем, свіней, куры ёсць…
Памятаюць на вёсцы і сваіх знакамітых людзей: тры палкоўнікі былі ўраджэнцамі Вінаградаўкі: Аляксандр Ветушка, Міхаіл Дзерновіч і Анатоль Канашэвіч.
А яшчэ даведалася, што ў Вінаградаўцы ў 1924 годзе нарадзіўся Анатоль Емельянавіч Гурыновіч, які ў 60-х гадах быў міністрам замежных спраў БССР, працаваў у Прадстаўніцтвах СССР і БССР пры ААН, узначальваў дэлегацыі БССР на сесіях Генеральнай Асамблеі ААН. У гады Вялікай Айчыннай вайны быў сувязным Мінскага падпольнага гаркама камуністычнай партыі, партызанам атрада “Радзіма” брыгады “Разгром” Мінскай вобласці. Пра славутага земляка памятаюць аднавяскоўцы, якія неаднойчы сустракаліся з ім, калі ён наведваў родныя мясціны.
Развітваюся с гасціннымі жыхарамі Вінаградаўкі. Дзякуй Вам, Яўген Аляксандравіч, за цудоўную вандроўку па вёсцы…
Жывуць у Вінаградаўцы цудоўныя людзі – адказныя, актыўныя, неабыякавыя да роднай зямлі. Менавіта гэтымі каранямі трымаецца вёска, тымі, хто тут нарадзіўся і вырас. І яна будзе існаваць, пакуль на дахах драўляных дамоў будуць затрымлівацца прамяні заходзячага сонца, сюды спяшацца світанак, які самааддана паклічуць раніцай гарластыя пеўні, лугі – расквечвацца жоўтавокімі рамонкамі, ліловымі васількамі, бірузовымі званочкамі, а позняй восенню – разрумяньвацца гронкі тонкай рабіны…
Таццяна МАРЦЬЯНАВА.
Фота аўтара
