Бягуць гады, якім няма звароту, у цікавай невядомасці жывеш. Як часта адчыняюцца вароты ў край дзяцінства. Памяць не сатрэш.
Туды імкнешся ў думках-летуценнях,
У снах вітаеш, рвешся ў родны дом.
Ён захапляе, ён дае натхненне,
І ты жывеш далёкім пачуццём.
Захліпваешся мроівам апоўдня,
Дзе мітусяць кузуркі, матылькі,
Дзе азярыны ўзарваўшы роўнядзь,
Узлятаюць качкі, водзяцца малькі.
Дзе шоргаюць сярпамі жыта жнеі,
Ліюцца песні, рогат, свіст і шум,
Дзе мы, малыя, у мэндліках сядзелі,
Хаваліся ад спёкі і дажджу.
Сушылі торф, драсён цяглі з балота,
Каровы пасвілі ў хмызняку,
У рачную плынь ныралі ад спякоты,
Зязюлі шэрай слухалі “ку-ку”.
У сажалках зялёных жаб турчанне…
Дзе вішні шамацелі ад хрушчоў,
Дзе прападалі ноччу аж да рання,
Сустрэўшы першую сваю любоў.
Цяпер дзяцінства ў дзяцей другое:
Камп’ютар, тэлевізар, тэлефон…
Нам успаміны не даюць спакою,
А ў іх – салодкі, моцны, смачны сон.
