Даведацца пра самабытную мастачку з вёскі Хвойнікі Ларысу Калтовіч давялося летась на свяце да Дня сталых людзей, дзе было прадстаўлена некалькі яе карцін. Наведвальнікі з захапленнем разглядалі іх. Адзначыла работы мастачкі і журы — узнагародзіла падарункам. Я папрасіла яе аб сустрэчы, бліжэй
пазнаёміцца і распавесці затым у газеце.
Гутарка завязалася неяк адразу. Ларыса Мікалаеўна аказалася з тых людзей, з якімі вельмі прыемна мець стасункі. Мне падалося, што я трапіла ў невялічкую мастацкую галерэю: карціны — паўсюды. Колькі іх?
— Не падлічвала, — адказала Ларыса Мікалаеўна, — больш за трыццаць, напэўна. Малявала іх на працягу апошніх гадоў дзесяці.
Работы выкананы ў розных жанрах: нацюрморты, пейзажы, партрэты. Ёсць тут казачныя персанажы, малюнкі храмаў, птушак, жывёл. Карціны светлыя, радасныя, яркія.
— Выкарыстоўваю гуаш, — гаворыць мастачка, — каляровую крэйду, алоўкі. Раней малявала алоўкамі ў альбомчыках. Проста так, для сябе.
Уладкоўваемся на канапе, і яна паказвае свае альбомы. А ў іх — такая прыгажосць! Птушкі, жывёлы, кветкі, — нібы жывыя, малюнкі да казак, апавяданняў.
— Ніколі нідзе не выстаўляла свае карціны, — працягвае Ларыса Мікалаеўна. — У «раёнцы» убачыла аб’яву аб правядзенні свята для сталых людзей, падчас якога будзе конкурс і вырашыла паўдзельнічаць. Шмат было прыемных слоў ад людзей.
Нарадзілася Ларыса Мікалаеўна ў вёсцы Рэпішча ў 1945 годзе ў сялянскай сям’і. Бацька, Мікалай Канстанцінавіч, загінуў падчас вайны. У сям’і было яшчэ два браты і сястра. Ларыса — самая малодшая. Маці, Ядзвіга Юльянаўна, працавала ў калгасе. Пасля гібелі бацькі доўга хварэла. У Дамавіцкай школе, дзе вучылася Ларыса, добра даваліся такія прадметы, як маляванне, чарчэнне і матэматыка. Пасля заканчэння школы пераехала ў Чэрвень. Тут жылі дзве стрыечныя сястры: у адной з іх жыла на кватэры. Спачатку працавала ў камбінаце бытавога абслугоўвання, пазней — у кніжным магазіне. Скончыла завочна Мінскі гандлёвы тэхнікум па спецыяльнасці бухгалтар. Дваццаць гадоў працавала бухгалтарам у калгасе «Бальшавік». Муж, Леанід Фёдаравіч, працаваў вадзіцелем у гаспадарцы, вазіў малако на малочны завод, рана пайшоў з жыцця. Дзеці — Ірына, Аляксандр і Таццяна атрымалі вышэйшую адукацыю. Сын у Маладзечна жыве, а дочкі — у Мінску. Сын спачатку закончыў музычнае вучылішча па класу баяна, а пазней — універсітэт.
— Маляваць любіла з дзяцінства, — гаворыць Ларыса Мікалаеўна. — Увесь вольны час малявала. У школе на ўроках малявання атрымлівала толькі выдатныя адзнакі, да розных святаў афармляла школьную актавую залу. Пазней, калі выйшла замуж, гэтае маё захапленне адышло на другі план: трэба было працаваць, выхоўваць дзяцей. Праўда, калі яны крыху падраслі, малявалі разам: садзіліся на падлогу і малявалі… Цяпер часу ў мяне хапае, і я зноў вярнулася да любімага занятку. Можа, каб давялося вучыцца маляванню, дык і стала б мастаком!?
Паказала яшчэ гаспадыня і альбом з фотаздымкамі свайго падворка ўлетку. Вось дзе разгулялася яе фантазія! Усё створана сваімі рукамі: маленькае блакітнае возера з парай лебедзяў, божыя кароўкі, павукі, чарапашкі (на здымку ўнізе). Нават сценка хлява размалявана: на фоне зялёнай травы — дрэва з гняздом і буслы. І кветкі — вялікае мноства! Здымкі такія прыгожыя, што іх можна выкарыстоўваць на святочных паштоўках.
Дзеці і ўнук часта наведваюць сваю любую матулю і бабулю, дапамагаюць ёй ва ўсім. З задавальненнем наведваюць Ларысу Мікалаеўну сяброўкі, асабліва летам, калі можна на падворку выпіць кубак гарбаты і пасядзець сярод такой прыгажосці.
Падчас размовы з Ларысай Мікалаеўнай даведалася, што заўтра яна сустракае юбілей. Ад шчырага сэрца віншуем Вас, шаноўная Ларыса Мікалаеўна, з юбілейнай датай. Моцнага Вам здароўя, шчасця і новых творчых поспехаў!
Таццяна
МАРЦЬЯНАВА.
Фота аўтара і
з сямейнага архіву сям’і Калтовіч
З юбілеям,мамачка.