Куляй абарванае каханне
На Лагойшчыне ў хаце цешчы Лізаветы Васільеўны аднойчы ўбачыў хударлявую пажылую жанчыну. Яе абветраны загарэлы твар аздаблялі блакітныя прамяністыя вочы. Аб перажытым сведчылі глыбокія маршчыны. Размаўляла яна напеўна, мяккім прыемным голасам, на чыстай роднай мове. Актыўна жэсцікуліравала рукамі. Жонка паведаміла: — Колькі сябе помню, яна сябруе з маці. Нам, малым, заўсёды прыносіла пачастункі: цукеркі, цукар […]
Продолжить чтение