У аўторак дваццацішасцігадовы Павел ЗЫЛЬ зрабіў прыемны сюрпрыз бацькам — нечакана завітаў дамоў. З букетам кветак у руках накіраваўся да маці на працу. Яна не змагла стрымаць слёз, калі ўбачыла сына. На высокага, з прыемнай усмешкай салдата прыйшлі паглядзець работнікі Чэрвеньскага дзіцячага садка №5 і дзеці.
Пасля заканчэння чацвёртай школы Павел паступіў у Чэрвеньскі будаўнічы ліцэй. Затым скончыў Індустрыяльна-педагагічны каледж, працаваў па размеркаванню два гады ў Чэрвеньскім ліцэі, выпусціў групу муляраў. Пасля ўладкаваўся на завод у Мінску. Але не пакідала жаданне атрымаць вышэйшую адукацыю, таму паступіў на завочную форму Мазырскага дзяржаўнага педагагічнага універсітэта. Паспеў і дыплом атрымаць, а ў мінулым годзе прыйшла павестка.
Адслужыў год у войску Міністэрства ўнутраных спраў у ваенным гарадку Аколіца, што пад Мінскам. Па яго словах, служба ў арміі патрэбна юнаку і нават карысна. Там сталееш, становішся больш адказным, набываеш добрую фізічную форму. Увогуле, армія правярае, на што ты здольны — як у фізічным, так і ў маральным плане. Адчуваеш сябе патрэбным грамадству.
Ён затрымліваў людзей, якія знаходзіліся пад уплывам наркотыкаў або ў алкагольным ап’яненні. Былі выпадкі, калі даставалі такіх з вадзіцельскага крэсла аўтамабіля.
На службе ў Пашы з’явіліся сябры. У прыватнасці, Дзіма Карповіч з Навагрудскага раёна. Яны адзін аднаму дапамагалі, падтрымлівалі.
— Будзем і далей сябраваць, — кажа Паша. — Нават плануем разам працаваць.
За добрасумленнае выкананне воінскіх абавязкаў, дысцыплінаванасць, праяўленне ініцыятывы ў службе з вайсковай часці бацькам неаднаразова ўручалі ўдзячныя лісты, па тэлефоне і пры сустрэчы дзякавалі за дастойнае выхаванне сына.
Зараз ён бавіць час у бацькоўскім доме. Прызнаецца, што сумаваў па бацьках, па малодшай сястры Кацярыне, па сябрах. Цяпер сустракаецца з імі, частуецца смачнымі хатнімі стравамі і плануе далейшае жыццё. Найперш — уладкавацца на працу, «стаць на ногі», стварыць сваю сям’ю. Жадаем табе поспехаў ва ўсіх пачынаннях, Паша!
Кацярына ШУМКО. Фота аўтара
