У Смілавіцкай гарпасялковай бібліятэцы №2 — дзіцячай — надзвычай утульна. Заходзіш сюды — і адчуваеш, як на душы робіцца добра, спакойна і прыемна. Спрыяюць жа гэтаму шматлікія стэлажы з кнігамі з адпаведным афармленнем, невялікі памер бібліятэчнага пакоя, адмысловыя выставы з вырабаў сваімі рукамі, сярод якіх вылучаецца стылізаваны акварыум… А яшчэ — шматлікія пакаёвыя расліны, асабліва — фіялкі, усе ў квецені. Але самае галоўнае — гэта, вядома ж, воблік гаспадыні кніжнага багацця і кветкавага хараства — надзвычай прывабнай, абаяльнай, добрай, спакойнай, ураўнаважанай, гасціннай Тамары Мікалаеўны Галубіцкай.
Яна адразу ж выклікае давер. Відавочна, умее абыходзіцца з дзецьмі, зацікаўлівае іх. Недарэмна ў яе бібліятэцы — 800 чытачоў. Сюды прыходзяць не толькі вучні розных узростаў, але і дашкольнікі — з бацькамі і ў групах дзіцячых садкоў. Самыя актыўныя і адметныя юныя наведвальнікі, якія чымсьці вылучаюцца, сфатаграфаваны, а здымкі змешчаны ў фотаальбом «Нашы чытачы». Па словах бібліятэкаркі, дзеці вельмі любяць яго разглядаць, і асабліва — знаходзіць там сябе. Ну, а мы з Тамарай Мікалаеўнай гутарым найперш пра тое, як знайшла сябе яна — у прафесіі бібліятэкара.
Ураджэнка Хоцімска, Тамара напачатку хацела вывучыцца за медсястру. І нават паступіла ў Магілёўскае медвучылішча — пасля выдатнага заканчэння школы. Але затым па шэрагу абставінаў вырашыла падаць дакументы ў Магілёўскі бібліятэчны тэхнікум, паколькі чытаць любіла з дзяцінства.
Там таксама вучылася добра, на размеркаванні ішла другой. Яны з сяброўкай марылі паехаць на працу ў Маладзечна — маўляў, горад малады і цікавы. Але, як гэта часта бывае, месцаў там не знайшлося. Тады будучы малады спецыяліст пажадала вярнуцца дахаты. Але і ў Хоцімску бібліятэкараў не патрабавалася.
Затое замаўлялі такога спецыяліста ў г.п.Смілавічы. Пра гэты населены пункт Тамара і не чула нават! Паглядзела на карце. А тут і дырэктар тэхнікума пачаў угаворваць — ля трасы Мінск-Магілёў, ездзіць зручна…
І вось з 1981 года Тамара Мікалаеўна жыве і працуе ў Смілавічах. Праўда, першае яе месца працы — не гарпасялковая бібліятэка, а тагачасны зоаветтэхнікум (сучасны аграрны каледж). У ім Тамара Галубіцкая рабіла да 2007 года. А па прыездзе ў Смілавічы і ў Інстытут культуры на наступны год паступіла, і замуж выйшла. Словам, так у Смілавічах і засталася. А калі ў гарпасялковай дзіцячай бібліятэцы вызвалялася месца, перайшла сюды. І з таго часу побач з ёй мяняюцца маладыя спецыялісты (з цяперашняй яе калегай мы не сустрэліся, бо тая прыхварэла), яна ж — застаецца.
— Ведаеце, вельмі задаволена, — прызнаецца шчыра. — Тут атрымліваю ад стасункаў з дзецьмі толькі станоўчыя эмоцыі. Куточак утульны. Што можна, зрабіла. Так і працуем. Вядзём два аб’яднанні па інтарэсах — «Медунічка» і «Цікавічок». Я працую з сябрамі «Медунічкі», вучнямі трэціх-чацвёртых класаў. Гэта — самыя ўдзячныя чытачы. Яны заўсёды тут, у нас. Ну, а старэйшыя прыходзяць па меры неабходнасці. Праводзім мерапрыемствы і для цэлых класаў. Асабліва шмат дзяцей прыводзяць да нас на вакацыях, калі ў мясцовых школах працуюць аздараўленчыя лагеры.
Апрача кніжак, дзецям, відавочна, цікавыя шматлікія вырабы сваімі рукамі, якія запаўняюць некалькі паліц. Гэта, тлумачыць Тамара Мікалаеўна, дарылі дарослыя, якія захапляюцца творчасцю. А стылізаваны акварыум прыдуманы ёю пасля паездак на мора.
І, вядома, усіх наведвальнікаў чаруюць пакаёвыя расліны. Звяртае на сябе ўвагу не толькі іх шматлікасць, але і знешні выгляд — сакавітая зялёная лістота, вялікія яркія кветкі… Адразу бачна, што вырошчвае іх Тамара Галубіцкая з вялікай любоў і пяшчотай.
— Я вельмі люблю кветкі! — пацвярджае. — У мяне іх шмат дома, асабліва — фіялак. Увогуле, захапленне кветкамі ў мяне ад мамы. Але яно не адразу праявілася, а з гадамі. У нас з’явілася дача, дзе можна займацца развядзеннем вулічных раслін. Мы жывём у кватэры, але клумбы ля дома саджу таксама я, мне падабаецца. Кветкі даюць мне якісьці супакой…
Ну, а яго, у сваю чаргу, і адчуваюць юныя наведвальнікі бібліятэкі. Чытаюць тут ахвотна, і гэта радуе…
Святлана АДАМОВІЧ
