— Андрэй, а як доўга жартоўны гурт «Чэрвеньскія балагуры», дзе вы з’яўляецеся мастацкім кіраўніком і актыўным удзельнікам, чакаў звання «народны»?
— Можна сказаць, з самага першага выступлення — з мая 2004-га года. Ці з 2008-га, калі пачалі выступаць ужо ў такім фармаце. А калі сур’ёзна, дык пасля нашага выступлення на атрыманне гэтага звання прайшоў амаль год. Але пра рашэнне асабіста я даведаўся днямі…
— Нагадайце, калі ласка, нашым чытачам, як узнікла ідэя такога мужчынскага калектыву. Адкуль узяліся аднадумцы-паплечнікі?
— Мы знаходзіліся ў складзе народнага ансамбля народнай песні «Вербніца». Ды і зараз там знаходзімся. У 2004-ым годзе ў маі для ўдзелу ў абласным фестывалі «Не старэюць душой ветэраны» спатрэбіўся калектыў. Не памятаю, па якіх прычынах жаночая частка «Вербніцы» не змагла сабрацца… І так, можна сказаць, стыхійна ўтварыўся асобны мужчынскі гурт. Васіль Берасневіч і яго дачка Аксана (Качановіч) хуценька прыдумалі для нас назву — «Чэрвеньскія балагуры», і мы паехалі. Выступалі на Кургане Славы, у Смалявічах…
— І якія поспехі?
— Памятаю, што нас адзначылі, але ніякіх дыпломаў з месцамі не давалі.
— А чаму пасля вырашылі і далей выступаць у такім складзе? Чыя была ідэя?
— Па шчырасці, чыя ідэя — ужо і не памятаю. Але нам самім спадабалася. Мабільны калектыў, добра адпрацавалі… Зноў-такі — падтрымка…
— Ці памяняўся зараз склад гурту ў параўнанні з самым пачаткам?
— Трохі. Прыйшоў Дзмітрый Касцюкевіч, Лёня Яблонскі, Яўген Качан, Дзмітрый Ісачанка… Але апошні ў Чэрвені не працуе ўжо.
— І хто яшчэ, апрача іх, спявае разам з вамі?
— Уладзімір Гнедчык, Павел Давідоўскі, Уладзімір Крамарчук, Міхаіл Раманенка, Міхаіл Шчэрбач…
— А яшчэ ж адзін ваш актыўны ўдзельнік, наколькі я памятаю, зараз у войску?
— Так. Міша Лаўрыновіч, ён служыць на мяжы. Тэлефануе, перадае прывітанні…
— Як фарміраваўся рэпертуар гурту? Якія песні туды ўваходзяць?
— У асноўным, жартоўныя. Ёсць народныя, ёсць і аўтарскія. Песні трапляюць да нас рознымі шляхамі. Хтосьці прыносіць у калектыў тое, што спадабалася. Некаторыя я знайшоў — у розных зборніках. Але над кожнай песняй мы працуем у сваім стылі, кожную пэўным чынам распрацоўваем. Бо ў нас жа не толькі спяванне, але і гранне, і рэжысёрскія якіясьці моманты… Вось я пісаў папуры, спецыяльна для конкурсу прыдумаў. Таксама палажыў на музыку байку Кандрата Крапівы «Дзед і баба», атрымалася адмысловая песня…
— Яны ўсе — па-беларуску?
— Не, ёсць колькі рускіх, украінскіх…
— А якія інструменты вы выкарыстоўваеце?
— Баян, балалайка-кантрабас, якая заўсёды выклікае цікавасць гледачоў сваімі вялізнымі памерамі, цымбалы, шумавыя інструменты…
— Андрэй, а ці памятаецца вам самае першае выступленне на Чэрвеньшчыне — ужо як асобнага калектыву?
— Мабыць, гэта было падчас Дня сталых людзей у Доме культуры.
— А ці можна хаця б прыкладна падлічыць, колькі за час існавання гурту было выступленняў на розных сцэнах — ад вялікіх да малых?
— Мусіць, тысячу! А канцэртаў вялікіх, толькі з «балагурамі» — дакладна некалькі дзясяткаў.
— Якія самыя лепшыя дасягненні вашага гурту?
— Гэта Дыплом трэцяй ступені, заваяваны на адкрытым рэгіянальным фестывалі песні і музыкі «Майскі вальс» на прыз кампазітара І.Лучанка, які праходзіў у горадзе Мар’іна Горка ў 2012 годзе. Апрача гэтага, мы ўдзельнічалі ў такіх мерапрыемствах, як абласны «Кірмаш-2011» у Мінску, у абласным свяце «Пераможны май» у пасёлку Чысць Маладзечанскага раёна, культурных мерапрыемствах Вінніцкага абласнога зямляцтва беларусаў (Україна) з нагоды 130-годдзя з дня нараджэння Я.Купалы і Я.Коласа «Песняры зямлі беларускай», першым Міжнародным фестывалі нацыянальных культур «Усе мы дзеці твае, Украіна!», другім нацыянальным тэлеконкурсе «Песні маёй краіны»… Ну, і шмат-шмат выступленняў на Чэрвеньшчыне, у тым ліку і падчас жніва — на зернятоках, на палях…
— А што вам больш даспадобы: прафесійная ацэнка дзейнасці ці тое, што многія хацелі б бачыць ваш гурт на ўласных святах?
— Сапраўды, бывае, што нас запрашаюць на ўласныя святы, калі-нікалі выступаем. Ды мы можам выступаць, дзе заўгодна! Няма праблем! А ўвогуле… Нам добра і так, і так.
— Як доўга вы звычайна рэпеціруеце новую песню?
— Шмат! Месяцамі можам над адной працаваць.
— І, як у любым калектыве, мабыць, ёсць праблема, калі не ўсе могуць сабрацца?
— Гэта — самая вялікая праблема! Бо хтосьці працуе, у кагосьці неадкладныя справы… Не заўсёды ўсім выпадае сабрацца разам і на рэпетыцыі, і на канцэрты. Але неяк даводзіцца гэта рэгуляваць. І ўсё роўна на наступных рэпетыцыях мы наганяем прапушчанае…
— А вы ж можаце выступаць як вялікім складам, так і малым?
— Можам, але пры абавязковай умове: павінен быць баяніст. Вось без яго мы не выступаем…
— А хто баяніст?
— Міхаіл Шчэрбач.
— А мінімальная колькасць — утрох?
— Можам і ўтрох (усміхаецца).
— Ці ёсць прызначаны для рэпетыцый час?
— Так. Мы збіраемся па аўторках і чацвяргах а шостай гадзіне.
— Чула,што вы збіраецеся выпусціць свой дыск. Гэта праўда?
— Мы працуем над ім, запісваем паціху. На гэта траціцца шмат часу. Напрыклад, апошнюю песню мы пісалі дзесьці каля трох гадзін, і гэта яшчэ не ўся песня, а толькі яе інструментальная частка.
— Андрэй, гурт «Чэрвеньскія балагуры» ўжо добра ведаюць ва Украіне. А ці ёсць у планах скарыць, напрыклад, еўрапейскага гледача?
— У нас ёсць планы на жнівень — паехаць у Польшчу. Магчыма, атрымаецца…
— Вы чакаеце запрашэння?
— Запрашэнне папярэдняе, у прынцыпе, ёсць. Засталося знайсці матэрыяльнае забеспячэнне.
— А якія былі адчуванні, калі вы даведаліся аб прысваенні «балагурам» звання «народны»?
— Вядома, радасць! Нарэшце! Мы так доўга гэтага чакалі…
— Дарэчы, а калі пасля гэтай публікацыі знойдуцца жадаючыя трапіць у ваш гурт… Ці ёсць магчымасць пашырэння калектыву?
— Я прымаў бы каго заўгодна — з добрымі музычнымі дадзенымі. Толькі адзінае, што не хапае касцюмаў — у нас іх толькі восем…
— А жанчын вы часам не плануеце ўводзіць у склад «Чэрвеньскіх балагураў»? Ці гэта такі закрыты мужчынскі калектыў?
— Сапраўды, былі думкі — знайсці салістку… Паглядзім.
— Са складу «Вербніцы» выходзіць не збіраецеся?
— Не-не! Як жа без дзяўчат (усміхаецца)?!
— Андрэй, а як вы ўвогуле з усім гэтым спраўляецеся? Выкладчыцкая дзейнасць у школе мастацтваў, «Вербніца», «Балагуры», уласная творчасць… Колькі ў вас гадзін у сутках?
— 25 (смяецца)!
— А што падтрымлівае, дае натхненне?
— Вынік, ацэнка працы. Калі добры вынік, ёсць стымул займацца справай далей.
— Андрэй, ці былі ў вас у дзяцінстве думкі, мары, што вы будзеце кіраваць калектывам са званнем «народны»?
— Па шчырасці, не — ні думак, ні жаданняў, ні памкненняў. Я і заспяваў-то першы раз, мо, толькі на апошнім курсе Мінскага каледжа мастацтваў.
— Затое зараз вас як саліста любяць і цэняць на малой радзіме — у Горках, Горкаўскай Слабадзе. «Наш Андрэй…» Так ганарацца…
—За гэта дзякуй маёй настаўніцы па вакалу з каледжа! У нас толькі з паўгода была музычная народная творчасць, але яна столькі натхнення дала, што я нават заспяваў!
— А да чаго яшчэ імкняцеся?
— Імкнёмся дарыць людзям радасць сваімі выступленнямі. А гэта патрабуе шмат працы…
— Андрэй, а мо, і кар’еру саліста вы хочаце зрабіць?
— Па шчырасці, хочацца. Але для гэтага трэба мець, зноў-такі, шмат вольнага часу. Я вельмі хачу спяваць! Адчуваю, што магу… Думаю, і гэтым займуся…
— Ад імя чытачоў «Раённага весніка» шчыра віншую гурт «Чэрвеньскія балагуры» і вас асабіста з прысваеннем звання «народны»! Спадзяёмся, што вы яшчэ доўга-доўга будзеце радаваць жыхароў Чэрвеньшчыны і не толькі…
— Дзякуй! Я таксама спадзяюся…
Гутарыла Святлана АДАМОВІЧ.
Фота аўтара