Валерый ЗАХАРАЎ,
г.Чэрвень
* * *
Я імкліва ўзлячу ў восень,
Як падхоплены ветрам лісток —
Там прастору хапае ўдосталь
І амаль не стае перашкод.
Я імкліва ўзлячу ў неба,
Даганяючы птушак палёт,
Мне ў вольнасці з імі трэба
Адшукаць накірункі дарог.
Кожны з нас
па зямной дарозе
Крыж жыццёвы па-свойму нясе:
Хто з палёгкаю,
хто ў знямозе —
Па пяску, камянях ці вадзе.
Крыж жалезны
ці будзе драўляны —
Ён заўсёды як сутнасць быцця.
Кожны год мой —
глыбокая рана,
Калі моцна закута душа.
Мне б пакінуць прасторы
свету,
Калі крылы — узмах пары рук…
Я ўзлятаю з чародамі ў неба,
Каб паменшыць хоць трохі
пакут.
* * *
Глядзі ў сінь… Кажы — цяпло,
Хоць наступіла восень.
А мне так хочацца ў святло
Сцюдзёна-колкіх росаў.
А мне жадаецца ў прастор,
Дзе птушак дружныя чароды
Плывуць паволі ў безліч зор,
Не выбіраючы дарогі.
А я хачу, як знічка, зноў
На стог духмяны ўпасці,
Адчуць пяшчоту валасоў
І позірк сонны, ранні.
І чуць усплёскі хваль у сне
І салаўіны пошчак летні.
І сумаваць, што прыйдзе дзень —
І ўсё пакіне дзесьці.
Зноў збіць на лузе трохі рос,
З табой прайшоўшы поруч,
Аддаўшы золку моўчкі ноч,
А дню — пачуццяў мора.
Каб плыць упэўнена ў ім,
Не быць нявольнікам настрою,
Каб утрымацца ўдваіх
У часе моцнага прыбою.
Глядзі ў сінь… Кажы — цяпло:
Ёсць лета бабіна і ўвосень.
Не ачарсцвей… Ступі ў святло
Забытых летніх росаў.
* * *
На жаль, не дома, а далёка
Ад летняй бацькаўскай зямлі,
Дзе часам ліпеньская спёка
Прыносіць сэрцу халады.
Дзе круглы месяц,
быццам кола,
Вядзе шчымліва да мясцін,
К якім у сталасці — дарога,
А ў юнацтве — шмат сцяжын.
Там лёгка можна заблудзіцца
І не знайсці абрысаў след
Даўно загубленай крыніцы,
Што збегла раптам
на той свет.
Пусцее сад… І жоўкне лісце.
Начныя вогнівы зарніц…
Усё жыццё шукаю выйсце
Забытых дзедавых крыніц.
Ілля дажджлівы…
Спас мядовы…
І ліст у жнівеньскі Пятрок —
Дзе тых крыніц зямныя сховы,
Дзе прыхаваны іх выток?
Канава тая, быццам сцежка,
Што праставала пад грудок?
З яго калісьці (думаў — вечна!)
Струменіў жвавы ручаёк.
Каб асака не заглушала
Зямлі дармовае піццё,
Дзед глыбіў шчыра і аддана
Яе люстэркавае дно.
І рос струмень, пачуўшы волю,
І, як падлётак, рваўся ўверх…
Здаецца мне, што сваю долю
Уклаў я толькі ў адзін след.
Адбітак мой — ён, невыразны
Перад асенняю парой,
З расою ранняю схаваны,
Шукае цэльнасці зямной.
Ды знаю, мабыць, пазнавата
Рабіць ізноў за крокам крок:
Менш цісне след…
Не адчувае
Зямлі сцюдзёнай той выток.
