Пачалі ўжо абтрасаць сваё бледна-жоўтае лісце бярозкі. Яно, бы матылькі, кружыцца ў паветры, сонечнымі плямкамі рабаціць перад вачыма.
Іду ў лес на цянькі праз сухое жытнёва-выцвелае ржышча. Твар прыемна казыча лагодны ветрык, які пахне духмянай атавай, токім водарам спелых яблыкаў і кропам.
Падыходжу да ляснога хутара з урослымі ў зямлю хацінкамі, з дворыкамі без кветак і дзіўлюся. Неба чыстае, сонца прыпякае, а качкі сядзяць каля сажалкі, прыціхлі, у вадзе не палошчуцца. Няўжо навальніца будзе?
Над хутарам гракі ўюцца высока чародамі і апускаюцца стралой да зямлі. Таксама верная прыкмета — да дажджу.
Каля старога струхнелага жураўля зялёнымі купінамі адрасла канюшына. Склала свае лісцікі, нахілілалася перад непагаддзю.
Мінуў хутар, пакруціўся сюды-туды па бярэзніку, паклаў у кошык чатыры аранжавыя падасінавікі і на палянку трапіў. На ёй дзе-нідзе на пнях вялікімі групамі апенькі раслі. Але… Скончылася лета, і апенькі скончыліся.
Трава каля пнёў была яшчэ зялёная, як і мох, сакавітая, а апенькі пастарэлі ўжо, высахлі. Праўда, з цвёрдымі аліўкава-бурымі ножкамі і пукатымі бураватымі шапкамі. Я з дзесятак іх скрыжыў. Дый то радасць, хоць крыху і запозненая.
А пасля абеду і пачалося. Над лесам павіслі цёмныя хмары. Кусты і дробналессе ахінуў густы прыцемак.
Дождж на лес абрынуўся раптоўна. Не дождж, а сапраўдная залева. Пакуль дабраўся да хутара, прамок да ніткі.
Зямля ўвачавідкі размякла. Ісці было немагчыма.
А дождж і не думаў сцішацца. У лужынах скакалі, як не навыперадкі, вялікія бурбалкі.
Праўду кажуць, што ў жніўні да паўдня — лета, пасля паўдня — восень.
Янка ГАЛУБОВІЧ
