Праўду кажуць: колькі людзей — столькі і меркаванняў. Гэта бачна і па нашай конкурснай пошце. З дасланых лістоў на жартоўны здымак першай прадстаўляем новую аўтарку. Гэта — Ганна Сцяпанаўна Шарко з Чэрвеня. Яна прапанавала 9 подпісаў-чатырохрадкоўяў. Найбольш трапнымі нам падаліся гэтыя два:
Парсюк сабраўся ў балота
Хутчэй абуў
дзве пары ботаў.
Ён пастаяў, усё разважыў
І выгляд стаў
амаль што важны.
А воcь яе варыянт на рускай мове:
Наш прекрасный
поросенок,
Будто маленький ребенок:
Хочет сам он всё
проверить,
Сапоги себе примерить.
Марыя Уладзіміраўна Канапацкая са Смілавіч піша:
“Паважаная рэдакцыя. Вітаю вас і шчыра дзякую за падпіску на газету і за тое задавальненне, якое прыносіць гэтая жартоўная рубрыка. Вось мае варыянты на чарговы здымак:
Стаіць у лужы парасятка,
Як сіротка-неўмалятка.
Сумна-сумна пазірае.
Што за выдумка такая?
Для чаго гэта блазнота
На мяне ўсцягнула боты?
Увяла мяне ў смутак.
“На фіга” свінням абутак?!
***
Наш сусед мо год не піў —
Свінцы боцікі купіў.
Як далей не будзе піць,
Зможа й плашчык
ёй купіць!
Як каго ўразіць гэта,
Таксама можа так зрабіць:
Год гарэлкі не папіць,
Парася сабе купіць,
Абуваць і апранаць,
З ім па вуліцы гуляць.
І скажу я без падману —
Вам усе зайздросціць
стануць!
— Як звычайна, — працягвае допіс Марыя Уладзіміраўна, — у творчым працэсе прымаюць удзел унукі. На гэты раз шасцігадовы Даніла:
Няўжо, бабуля, так бывае,
Што свінкам боцікі
купляюць?
Я ў краме многа раз бываў,
Ды свінак там не сустракаў.
А мо, як для людзей,
таксама
Для свінак ёсць “свіная” крама?
Ірына Анатольеўна Калтовіч з Чэрвеня зместам свайго подпісу мяркуе так аб незвычайным выглядзе парасяці:
Проживает в “элитном” районе,
И зовут его попросту Соня
Ну, а что б
не запачкались ножки,
Обувает “крутые”
сапожки.
“Здымак так мяне ўразіў:
Не можа жыць свінюк без гразі!” — такі зачын ліста Наталлі Рыгораўны Сівак з Заполля. А далей:
Здавён вядома, што свіння
Заўсёды гразь сабе шукае.
І пляжыцца ў ёй штодня,
Бо так сябе аздараўляе
І кілаграмы прыбаўляе…
Свіння і ў Афрыцы свіння!
Дык для якой турботы,
Свінні спатрэбіліся боты?
Адказ мне чуецца адзін:
Заморскі ганарысты свін
Хацеў здзівіць фасонам смелым.
Застаўся ж ён
незразумелым.
У лісце Марыі Антонаўны Бяжан з Чэрвеня чытаем:
“Вітаю вас, паважаная рэдакцыя. Дасылаю некалькі варыянтаў подпісаў пад здымак. Прашу прабачэння за фантазію, якая ў мяне разгулялася, і што загрузіла колькасцю. Але ж выбар за вамі”.
Так мы і робім, прапануючы гэтыя радкі:
Эмансіпацыя свіная
Да дабра не давядзе.
Дзеці басанож гуляюць,
Парсюк у ботах вунь
брыдзе.
Ці ж нам няма
другой турботы
Як парсюка трымаць
у ботах.
***
Я — свінячае дзіцятка
І амаль што немаўлятка.
Выйшаў татку пашукаць,
Ды мерзнуць ножкі —
не ўтрываць.
Хлопчык гумавікі даў
Куды ісці накіраваў.
Вось і тупаю так-сяк,
Сустракай жа, татка-храк.
***
Ад мамкі роднай мяне звезлі
Вось і смуткую да пары.
На шчасце гумавікі
ўзлезлі —
На радасць мне і дзетвары.
***
Даецца цяжка хвіліна
славы,
Хоць парсючок я і рухавы.
Не ступіць ні ў зад,
ні ў перад,
Абутак не майго памеру.
***
Біце ў ладкі, балагуры,
Калі сумленне дазваляе.
З мяне смяюцца
нават куры,
Пра гонар мой ніхто
не дбае.
У Генадзя Леанідавіча Пармона з Любішына здымак выклікаў наступныя радкі:
По акции в фирму “Марко”
Попала одна свинарка.
Обувку всей семье купила
И про хрюшу не забыла.
З прывітаннем і павагаю звяртаецца ў рэдакцыю актыўная ўдзельніца нашых конкурсаў шаноўная Галіна Іванаўна Немагаева з Чэрвеня. Яна жадае моцнага здароўя і доўгіх-доўгіх год жыцця. А паколькі ліст пісала напярэдадні святаў, то жадае “са светлай радасцю адсвяткаваць светлую Пасху, або як у нас, беларусаў, — Вялікадне!”
Дзякуем за добрыя словы і знаёмім з яе варыянтам подпісу:
Парася я з гумарам
І без ляноты.
Мне дзеці падаравалі
Гумовыя боты.
Пайду я на сушу
ў хмызняк
І да свята згублюся,
А скончыцца свята —
Да дому вярнуся.
У допісе Рэгіны Васільеўны Шалупенка з Рэчак чытаем:
Скачы, скачы, парсючок,
Бо застудзіш свой бачок.
Уцякай да сваёй мамкі,
Хоць навокал гразь і ямкі…
Працягвае ўдзельнічаць у конкурсе Зінаіда Іванаўна Калтовіч з Чэрвеня:
Няма іншае работы,
Як абуць свінню ў боты.
Ёсць над кім тут
пацяшацца,
Дый уволю пасмяяцца.
***
Як жа мне свіннёй
застацца?
Сёння мушу абувацца.
Заўтра вопратку дадуць,
Спаць у ложак адвядуць…
***
Яна — разумная свіння,
Аб гэтым сведчаць вочы.
І вось з самага рання
У ботах важна крочыць.
Кожнае конкурснае заданне выклікае не толькі ўсмешкі, але і пэўныя ўспаміны. Вось і на гэты раз Анатоль Вячаслававіч Людчык з Чэрвеня штокольвечы ўзгадаў. Але найперш прапаноўвае чатырохрадкоўе:
Эта свинка аккуратна
аж “с пеленок”,
Ей не страшна
в сапожках полынья.
Но жаль, что даже
из таких “девчонок”
Вырастает всё равно
свинья.
А цяпер — яго два ўспаміны ў тэму.
Эти две истории запомнились мне с армии из рассказов старшины. Он любил с нами “прогуляться” на марш-бросках в десять-пятнадцать километров по бездорожью — по танковой дороге. И на коротком привале, чтобы мы “не раскисали”, поучал толково или что-то рассказывал. После этого откуда только силы брались на лёгкий подъем.
Итак, из его слов:
“В нашу часть (а она была показательная) нередко наведывались с проверкой. В тот раз осматривали столовые, казармы, быт солдат и другое. Комиссия представительная — во главе с генералом. Всё шло чинно и гладко, в аккурат. Но… надо же — поехали почему-то смотреть закрепленный за частью свинарник. Ну, поехали, да вот дороги… Забуксовав в одной из ям, генерал обул сапоги (они всегда у него были с собой). А наши командиры — “при параде”. Вот и пошли они с тыла. И видят неприглядную картину: посреди большой лужи лежит свинья, которую в суматохе не заметили и не загнали в загон. Лежит она себе мирно да греется на солнышке. Генерал:
— А это как понимать?
Все замерли. Он переспросил. И тут один выпалил:
— Товарищ, генерал! Так свинья всегда грязь найдет…”
Кого и что он имел ввиду — не знаю, а старшина скомандовал:
— Подъём! Бегом!
Но утверждали, что ямы там засыпали и дороги привели в порядок.
Эх, жаль, в наш город не заезжают генералы…
История вторая.
В 70-е годы свадьбы в деревнях длились долго, то есть ни один день гуляли. А эта была короткой. И вот почему. В самый разгар веселья, уже ночью, молодая встретилась взглядом с первой любовью и… А на свадьбе есть традиция “воровать невесту”. Этому парню удалось похитить её, и они, убежав, скрылись на соседнем сенавале наверху в сарае. А внизу были свиньи. Ну, а свадьба тем временем идет, ансамбль играет, гости наливают, пляшут и поют. И вот на тебе: пронзительный визг свиньи среди ночи да веселья. Что было? Молодая с парнем провалились с сеновала да прямо на свинью, повредив к тому же ей хребет. Визгу и шуму было!”
— Товарищ старшина, а дальше?
— Дальше: свадьба расстроилась, молодой — в горе. Молодая платье восстанавливала да отстирывала слезами. Парня того, конечно, хорошенько побили. А свинку закололи.
— Орлы, подъем! Бегом! Скоро дембель!..
Спасибо, старшина, за поучения, марш-броски, да… вдохновение!”
Наступным разам прапаную вам чарговы жартоўны здымак. Дарэчы, у каго ёсць такі, дасылайце!
Вядучая рубрыкі Эма МІКУЛЬСКАЯ.
