Вось і прайшоў чарговы прызыў на вайсковую службу. Прачытала пра яго — і прыгадала, як майскім сонечным ранкам адпраўляла ў армію свайго ўнука. Праводзіла яго да магілёўскай шашы ўся радня. На мосце ў Смілавічах хлопца павінны былі забраць і адвезці ў абласны ваенкамат.
Прыгожа ўзыходзіла сонца… У сінім небе спявалі птушкі… А мы трывожыліся, хваляваліся, плакалі. Хутка пад’ехаў ваенком і забраў унука. На душы стала вельмі цяжка. Здавалася, што ўзвалілі на яе вялікі камень.
Потым прыйшла першая паштоўка, з якой мы даведаліся, што хлопец служыць у Барысаве. З таго часу прайшло больш за паўгода. Ад камандзіра часці атрымалі два пахвальныя лісты. Цяпер мне спакойна на сэрцы.
Ад усяго перажытага толькі нядаўна склаўся гэты верш.
Адпраўляла маці сына
ў салдаты.
Не хацеў ісці хлапец
ды з роднай хаты.
Пажаданняў шмат было
яму ў дарогу
І надзей на службу
добрую ды Бога.
Сябрукі яму казалі
і сяброўкі,
Каб часцей ім высылаў
свае паштоўкі,
Не падвёў, служыў,
як трэба, адмыслова
І дамоў вярнуўся дужым і здаровым.
А калі світанак майскі
разгараўся,
Наш салдацік у дарогу
заспяшаўся.
Праслязіліся ўсе,
засумавалі,
Што яго ад сэрца маці
адарвалі.
Думкі розныя ўсім
у голаў лезлі:
А куды яго ваенныя павезлі?
Хутка вестачка прыйшла нам ад салдата.
Піша: «Неяк тут нязвыкла, цяжкавата».
Дзень прысягі быў
галоўным і кранальным…
Паляцелі дні армейскія
за днямі…
А пахвальныя лісты
з ваеннай часці
Абнадзейвалі, былі
сапраўдным шчасцем!
Радасць, гонар…
І не сорам мне за ўнука!
Служба хай яму ў жыцці будзе навукай —
Як любіць, абараняць
сваю Радзіму…
Добрых поспехаў,
здароўя, наш адзіны!
Раіса ВЕРАЦІЛА,
в.Жураўкавічы
