Гэтую серыю фотаздымкаў я пракаменцірую сваім вершам. Можа, пазнаюць бацькі сваіх прыгожых дзетак, якія цяпер знаходзяцца ў Смілавіцкім сацыяльным прытулку. Можа, суседзі пакажуць ім фотаздымкі, прысаромяць. Можа, возьмецца хто-небудзь за розум. Хоць адзіны! А хто можа яшчэ не дакаціўся да такога сораму — пазбавіцца сваіх дзяцей — дык прызадумаецца. Дай, Божа!
Яны, як кветкі,
цягнуцца да сонца.
Як кветкі,
прагнуць света і цяпла.
І часта пазіраюць
у ваконца —
А можа мама
ўсе-такі прыйшла?
А можа нават
бацька завітае
І скажа: “Ужо гарэлку больш не п’ю,
І па начах нідзе не прападаю”…
Вайны няма. Бацькі ва ўсіх жывыя.
Адкуль жа, людзі, гэтулькі сірот?
Настаўнікі, нібыта вартавыя.
А дзеці прыязджаюць з году ў год.
Ім тут зусім няблага, у прытулку.
Ды толькі гэта — ўсё ж не дом.
І ў снах завуць-не дазавуцца маці.
Махнула птушка сіняя крылом…
Наталля Сівак, в. Заполле.
Фота аўтара
